Przejdź do treści

ARTYKUŁ 10

  • przez

STYLE UCZENIA SIĘ W CYFROWYM ŚRODOWISKU NAUCZANIA/UCZENIA SIĘ

Znaczenie różnych stylów uczenia się od wielu lat jest głównym tematem w podejściach pedagogiczno-dydaktycznych, zarówno w zakresie nauczania dorosłych, dzieci, jak i młodzieży. Teoria i koncepcja stylów uczenia się oraz ich wpływ na wartość uczenia się zostały początkowo opracowane i zbadane przez amerykańskich naukowców Ritę Dunn i Kennetha Dunna w latach siedemdziesiątych XX wieku. Ogólne podejście Dunn & Dunn polegało na tym, że każdy ma indywidualny sposób uczenia się. Co więcej, indywidualne uczenie się jest zoptymalizowane, gdy środowisko uczenia się jest w stanie odpowiedzieć na indywidualny styl uczenia się. W konsekwencji niektóre środowiska uczenia się mogą być zaprojektowane w sposób, który – w pewnym sensie – u niektórych osób powoduje frustrację procesem nauczania. W przypadku całkowitego zignorowania, różnice w stylach uczenia się mogą w niektórych przypadkach pojawić się jako „niepożądany szum”, zakłócając w ten sposób i zmniejszając wartość uczenia się dla niektórych uczniów, niezależnie od wieku, płci, pochodzenia etnicznego, społeczno-ekonomicznego i społeczno-kulturowego itp.

Model stylów uczenia się Dunn & Dunn jest prawdopodobnie szeroko znany w kontekście edukacyjnym, niezależnie od tego, czy jest on stosowany w praktyce. Zgodnie z modelem, wiele różnych elementów i bodźców może wpływać na proces uczenia się uczniów, takich jak:

  • elementy środowiskowe i wpływ warunków, takich jak światło i inne fizyczne wyposażenie sali lekcyjnej,
  • elementy emocjonalne oraz motywacyjne i strukturalne podejście uczniów do samego procesu uczenia się,
  • elementy społeczne i preferencje uczniów dotyczące pracy w pojedynkę lub w grupach itp.,
  • elementy fizjologiczne oraz sensoryczne i percepcyjne potencjały uczenia się uczniów, takie jak preferencje słuchowe, wizualne, dotykowe lub kinestetyczne,
  • elementy psychologiczne i indywidualne podejście uczniów do procesu uczenia się, takie jak preferencje analityczne lub impulsywne itp.

Ponieważ nauczanie cyfrowe i metodologie edukacyjne zyskują na popularności, istnieje powód, aby zapytać, w jaki sposób można uwzględnić różne style uczenia się w cyfrowych procesach uczenia się. W projekcie AiDKiT kładziemy szczególny nacisk na to, w jaki sposób nauczyciel wspiera motywację uczniów do nauki w cyfrowej przestrzeni edukacyjnej w ramach elementów emocjonalnych.

Co więcej, warto zauważyć, że stworzyliśmy program narzędzi cyfrowych, z których każdy reprezentuje zarówno wizualne, jak i dźwiękowe podejście do uczenia się jako część elementów fizjologicznych, na przykład wykorzystanie filmów i zdjęć poprzez angażowanie fiszek itp. Jednak wykorzystanie dźwięku wydaje się być również bardzo pomocne w utrzymaniu aktywnego zaangażowania uczniów w proces uczenia się. W szczególności dźwięk ma pozytywny wpływ w połączeniu z tekstem i obrazami, ponieważ podejście dźwiękowe umożliwia uczniom korzystanie zarówno z oczu, jak i uszu.

Na przykład dla nauczycieli języków obcych ważne jest, aby zdawać sobie sprawę z tego wzajemnego oddziaływania między elementami poznawczymi i wizualnymi. Dobrym przykładem są fiszki. W kilku wersjach fiszki składają się wyłącznie z obrazka i tekstu, na przykład nazw zwierząt, jedzenia itp. W takich wersjach fiszki są wsparciem dla poszerzania słownictwa w procesie przyswajania nowego języka. Jednak nauka języka to w równym stopniu nauka wymowy, a zatem możliwość korzystania z fiszek z powiązanymi dźwiękami odgrywa podstawową rolę. Praktyczne wykorzystanie słownictwa w nowym języku idzie ściśle w parze ze znajomością dźwięków języka i zasad wymowy. Dlatego narzędzia, które zawierają zarówno podejście słuchowe, jak i wizualne, są ważnymi elementami pedagogiczno-dydaktycznymi, zarówno w nauczaniu cyfrowym, jak i bezpośrednim.

Nauczyciele mogą przesyłać strumieniowo lekcje i ćwiczenia do pobrania przez uczniów w postaci plików MP3. W indywidualnej fazie odwróconego programu nauczania, uczniowie mogą następnie korzystać z plików w celu przygotowania się do lekcji w dowolnym miejscu i czasie. W przypadku uczniów z trudnościami w pisowni, narzędzia typu „zamiana mowy na tekst” mogą ułatwić komunikację i wzmocnić motywację do nauki.